Fantastyczny pan Reeves, czyli nie tylko „Matrix” i „John Wick”

W drugiej części Bill i Ted mają już swoją kapelę i przygotowują się do bitwy zespołów. Jest to kolejne wydarzenie, którego skutki będą mieć wpływ na przyszłość całego świata. I tym razem na bohaterów czekają problemy. Z przyszłości bowiem wysłane zostają roboty wyglądające identycznie jak Bill i Ted. Ich celem jest zabicie chłopaków, rozwiązanie ich zespołu i porażka w nadchodzącej bitwie. Dwa pierwsze założenia się udają, więc Bill i Ted trafiają do Piekła, grają ze Śmiercią w „Okręty” i „Twistera” (lepszego nawiązania do „Siódmej pieczęci” Ingmara Bergmana w kinie nie znajdziecie), poznają najgenialniejszych konstruktorów w Niebie i próbują zapobiec trzeciemu zadaniu robotów.

Cyberpunkowy obraz, którego akcja toczy się w 2021 roku, a więc można go obejrzeć w ramach przygotowania do tegorocznego Pyrkonu (choć, nieco uprzedzając, nie rekomendujemy tego). Tytułowy bohater, grany oczywiście przez Keanu Reevesa, jest swego rodzaju kurierem, który przenosi informacje przy pomocy swojego mózgu. Ktoś powie „ale przecież każdy przenosi informacje w ten sposób”. Niby tak, ale Johnny nosi implant rozszerzający pamięć – teoretycznie o pojemności 80 gigabajtów, w praktyce jednak może załadować do mózgu dwa razy większą ilość danych. Pewnego dnia otrzymuje jednak od zatrudniających go zleceniodawców informacje wielkości 320 GB. Jak ważne są te dane, Johnny dowiaduje się, gdy zaczyna być ścigany przez Yakuzę. Okazuje się, że nosi ze sobą informacje na temat lekarstwa mającego wyleczyć chorobę systemu nerwowego, która panoszy się w społeczeństwie.

„Johnny Mnemonic” to niestety kolejny nieudana rola Keanu Reevesa, który otrzymał wątpliwy zaszczyt bycia nominowanym do Złotej Maliny. Trzeba też uczciwie przyznać, że swoim występem wpasował się idealnie do filmu. Słabe efekty specjalne, latające tu i ówdzie gumowe części ciała – no nie wygląda to wszystko za dobrze. Niezamierzonego komizmu dodają również aktorzy. Ice-T wygląda jak cosplayer Ala Jourgensena z Ministry, Dolph Lundgren wypowiada absolutnie tragiczne teksty, a walka Lundgrena i Henry’ego Rollinsa brzmi dobrze tylko na papierze. Keanu Reeves zdecydowanie nie miał wówczas dobrej passy i ten film można polecić wyłącznie najbardziej zagorzałym fanom jego pracy lub miłośnikom totalnie fatalnych filmów. Reszta, dla własnej kondycji psychicznej, powinna sobie to „dzieło” odpuścić.

Akcja toczy się w niedalekiej przyszłości, w której 20% populacji Stanów Zjednoczonych uzależnione jest od Substancji A – bardzo silnego narkotyku halucynogennego. Bob Arctor (w tej roli oczywiście Keanu Reeves) pracuje jako policjant w wydziale narkotykowym. Podstawowym elementem ekwipunku jego i innych funkcjonariuszy jest kombinezon zakłócający, który ma uniemożliwiać identyfikację. Dodatkowo pracuje pod pseudonimem Fred, a więc nikt nie wie, kim naprawdę jest. Nawet jego przełożeni. A ci zlecają mu zadanie. Ma obserwować dom, w którym mieszka grupka narkomanów i handlarzy. Jednym z nich jest Bob Arctor, który coraz bardziej uzależnia się od środka.

Film to adaptacja jednej z najsłynniejszych powieści Philipa K. Dicka. Kilka słów trzeba najpierw poświęcić technice, w jakiej został wykonany. Otóż na początku całość filmu nakręcono cyfrowo. Następnie nagranie trafiło do studia, w którym animatorzy pracowali w pocie czoła przez półtora roku. Za pomocą rotoskopii animowano film klatka po klatce, dzięki czemu całość wygląda bardzo psychodelicznie. Z wymienionych tu tytułów, „Przez ciemne zwierciadło” jest tym zdecydowanie najlepszym. Ekranizacja pozostaje wierna materiałowi źródłowemu, a warto też podkreślić obsadę, w której aż roi się od znanych nazwisk. Oprócz Keanu Reevesa na liście płac znajdziemy także choćby Roberta Downeya Jr, Winonę Ryder czy Woody’ego Harrelsona.

Inspirowana prawdziwą historią opowieść o zemście byłych samurajów na człowieku odpowiedzialnym za śmierć ich pana. Głównym bohaterem filmu jest Kai, nazywany przez wszystkich mieszańcem syn Japończyka i cudzoziemki (ciekawe, kto mógłby go zagrać). Służy on na dworze księcia Asano. Choć jest biegły w sztukach walki, a nawet udało mu się ubić kirina, traktuje się go jako kogoś gorszej kategorii, w czym nie pomagają plotki na temat bycia demonem. Życie całej prefektury ulega drastycznej zmianie, gdy dzięki knowaniom rywala księcia i pomagającej mu kitsume władca ginie. Kai zostaje sprzedany do niewoli, jego zwierzchnik Oishi kończy zamknięty w dole w ziemi, a reszta kompani rozchodzi się po świecie. Mija rok, Oishi w końcu opuszcza swoje więzienie i przygotowuje się do zemsty. W tym celu zaczyna montowanie ekipy.

Zapowiadało się dobrze. Czasy feudalnej Japonii, istoty z mitów i legend Kraju Kwitnącej Wiśni i Keanu Reeves wywijający mieczem samurajskim. Na papierze wszystko wygląda na świetne połączenie. Znowu jednak nie domaga scenariusz. Postaci są wybitne, a dokładniej wybitnie jednowymiarowe. Szkoda, ponieważ część z nich istniała faktycznie i można było wetchnąć w nie więcej życia. Niestety otrzymujemy więc dialogi, w których ze sporym wyprzedzeniem możemy się domyśleć, jakie słowa padną. Na plus zapisać należy za to efekty wizualne oraz sceny walk. Ostatecznie otrzymujemy film ładnie wyglądający, ale też niezapadający niczym w pamięć.