Filmy na zimę, które Cię rozgrzeją lub zmrożą krew w Twoich żyłach

Ekranizacja pierwszej części słynnej sagi C.S. Lewisa. Choć trudno w to uwierzyć premiera tego filmu miała miejsce już 15 lat temu. Początek XXI wieku był czasem przenoszenia na ekrany kinowe najsłynniejszych tytułów z gatunku fantastyki. W latach 2001 – 2003 roku do kin wchodziły kolejne części „Władcy Pierścieni” w reżyserii Petera Jacksona, a przez całą dekadę ekranizowano również serię o Harrym Potterze. „Opowieści z Narnii” nie odniosły jednak podobnego sukcesu co ekranizacje Tolkiena i Rowling. Spójrzmy na budżety – „Lew, czarownica i stara szafa” kosztowała 180 milionów dolarów. To o 30 baniek więcej niż wychodząca niecały miesiąc wcześniej „Czara Ognia”. Z „Władcą Pierścieni” nie ma co porównywać – każda z części kosztowała nieco ponad 90 milionów. Tymczasem w box office pierwsza część „Opowieści z Narnii” zarobiła mniej niż najmniej zarabiające odsłony konkurencyjnych serii.

Ale pomimo tego mamy do czynienia z naprawdę niezłym filmem. Na pewno nieco bardziej bajkowym, ale to nie oznacza, że mniej poważnym. Fabułę znają chyba wszyscy – czwórka rodzeństwa zostaje wywieziona za miasto podczas bombardowania Londynu w trakcie II wojny światowej. W rezydencji, w której mieszkają, odnajdują szafę będącą przejściem do innego świata – Narnii. Rządzi nim Biała Czarownica, przez rządy której w krainie panuje zima. Na czele miejscowego ruchu oporu stoi lew Aslan. Zbliżającej się wojnie towarzyszy przepowiednia o czwórce dzieci, które staną na czele Narnii.

Animacja zdecydowanie nowsza od „Anastazji”, ale już znacznie bardziej znana. Pobiła wszystkie inne kreskówki, zarabiając na całym świecie ponad 1,3 miliarda dolarów. Zgarnęła również dwa Oscary – za najlepszy film animowany i najlepszą piosenkę. Zresztą utwory z tego filmu zdążyły już mocno wryć się w światową popkulturę. Nawet ci, którzy „Krainy lodu” nie widzieli, z pewnością słyszeli gdzieś „Let it go” (po naszemu „Mam tę moc”) czy „Do you want to build a snowman?” („Ulepimy dziś bałwana?”). Głowna bohaterka Elsa zaś stała się pewnie koszmarem wielu rodziców, gdyż jej wizerunek znalazł się na wszystkich możliwych produktach, często zdecydowanie podnosząc ich koszt.

A kim jest owa Elsa? To dziewczyna obdarzona mocą tworzenia śniegu i lodu. Podczas kłótni z siostrą przez przypadek jej moc zostaje ujawniona. Uznana za wiedźmę Elsa ucieka do stworzonego przez siebie lodowego pałacu. Nie wie jednak, że z jej powodu nad królestwem zapanowała wieczna zima. Okazuje się, że Elsa nie potrafi cofnąć swojego zaklęcia. Animacja mocno czerpie z motywów baśniowych, jednak wykorzystuje je w nowy sposób, dzięki czemu zyskała miliony fanów na całym świecie.

Kolejny przykład filmu, który doceniono dopiero po czasie. „Coś” zostało od razu zmiażdżone przez krytyków i nie przyniosło niemal żadnych zysków w box office. „Uznaniem” cieszyła się również ścieżka dźwiękowa autorstwa Ennio Morricone, która otrzymała nominację do Złotej Maliny. Nawiasem mówiąc, nie był to udany rok dla włoskiego kompozytora, który był nominowany w tej kategorii również za film „Motylek”. Dopiero dzięki dystrybucji filmu na kasetach VHS (gimby nie znajo) „Coś” stało się kultowym klasykiem.

Akcja filmu toczy się w najbardziej zimowym miejscu, jakie można sobie wyobrazić – na Antarktydzie. Grupa badaczy wyciąga spod lodu zamrożoną istotę z kosmosu. Jest to pasożyt, który wnika w jednego z psów zaprzęgowych, a potem również w członków ekspedycji. Jego cel jest tylko jeden – dotrzeć do miejsca zamieszkanego przez ludzi. Polarnicy podejmują z istotą walkę na śmierć i życie. Jak więc widać, ten film miał wszystko, aby zostać klasykiem kina akcji klasy B.